Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’ ακουσθεί,
       της Wall το κλείσιμο ξανά...
             με μουσικές εξαίσιες, με φωνές, με τυμπανοκρουσίες,
  την τύχη σου που δεν ενδίδει πια, τα trades σου που απέτυχαν,                         τα διαγράμματα σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αγορά που φεύγει.
                  Προπάντων να μη γελασθείς,  μην πεις πως ήταν όνειρο,             πως απατήθηκεν η ακοή σου, σε πρόδωσεν η διαίσθηση κι η όραση μαζί...
Μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, μα και συνάμα γνωστικός,
      σαν που ταιριάζει σε, που ενώ αξιώθηκες μια τέτοια τύχη...               Της Αγοράς ν’ ακούς τις υποδείξεις, όταν στραβά μάτια σου έκανε.

  Μα εσύ τις δυνατότητές σου υπερεκτίμησες κι ανεπονόρθωτες ζημιές τόσες φορές μ' ανόητα trades προξένησες, όταν χωρίς να ξέρεις τι ποιεί, απερίσκεπτα ενεργούσες...

      Ακου τώρα λοιπόν τους γέλωτές της, δέξου και τις σφαλιάρες της,                νιώσε μικρός μπροστά της, τρέξε για να κρυφτείς,  σκεπάζοντας τ' αφτιά...     στ' ατέλειωτα χαχανητά της.  

              Στάσου τώρα μπρος στην οθόνη σου και κοίτα με συγκίνησιν,                        αλλ’ όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα...
  Ως τελευταία απόλαυση τους αριθμούς, τους δείκτες, τα γραφήματα,               τ’ account statements και τις μεταβολές του χαρτοφυλάκιου σου
                   κι αποχαιρέτα την, την Αγορά που χάνεις...

     Αποχαιρέτα την, πάει πια, σε άφησε, την έχασες,                                       σε κούρασε ξέρεις να λες,  μα εσύ πρώτος την ταλαιπώρησες...                         Της Αγοράς το πονηρό χαμόγελο αντικρύζεις τώρα, σαν τελευταίο                 αποχαιρετισμό, λίγο πριν σε προδώσει...

           Στων περιστάσεων στάσου το ύψος κι αποχαιρέτα την πικρά,  

σαν που ταιριάζει σε, τώρα που “φεύγει” και σ' αφήνει...   

Τη νύσταξες, χασμουρητά τη γέμισες, μα κι απογοητεύσεις...                           Μ' όλες τις άστοχες, εκείνες τις εμπνεύσεις,  τότε εσύ που πίστεψες,          πως μια καινούργια Αμερική ανακαλύπτεις...  

Την έχασες την Αγορά, βαρέθηκε με σένα, έπαψε ν' ασχολείται,                     την "έκανε", σε άφησε, λίγο πριν αντιδράσει...

*********************************************************

...Γεννήθηκε και πέθανε την ίδια μέρα, 29/04...(1863-1933)

...Απ΄όσο θυμάμαι και απ΄όσους με ενδιέφεραν στη ζωή μου,

ο Μανώλης Χιώτης επίσης γεννήθηκε και πέθανε την ίδια μέρα, 21/03...(1921-1970)...ανάρτηση για τον οποίο έχω κάνει πριν κάποια χρόνια...

http://mogadishu.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=19222&blid=318

                  Μουσικές διαδρομές...Μανώλης Χιώτης

   Mop Mop - Fred Wesley & Anthony Joseph - Run Around

******************************************** 

Κι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω —
αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·

όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,

οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
τες λέξεις και τες φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν
εις όποιο θέμα κι αν περνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω.

Ο Δεκέμβρης του 1903

(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Είπες·

«Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.

Η Πόλις *** Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)

Αγαπημένα επίσης...