3 γνωστοί που είχαν να συναντηθούν απο φοιτητές ακόμα, συναντήθηκαν τυχαία σε μια από αυτές τις blogογειτονιές που υπάρχουν στο διαδύκτιο. Θες από τα νικς, θες από τα προφίλ, θες από τη θεματολογία τους, δεν άργησαν πολύ να καταλάβουν ποιον είχε απέναντί του ο καθένας... ανταλλάσουν mails, τηλέφωνα και βλέπουν ότι στην blogογειτονιά που συχνάζει ο καθένας τους, πρώτο και με διαφορά το δικό του blog...μετά από μερικές μέρες συναντιούνται σ' ένα καφέ να τα πουν από κοντά.

   Με τα πολλά, αφού εξιστορούν τα προσωπικά τους, τα επαγγελματικά κι ένα σωρό άλλα, φτάνουν και στα blogs, πως δηλαδή τα 'χουν καταφέρει και οι τρεις να 'ναι πρώτοι και με διαφορά. Βλέπουν όμως στο μεταξύ ο ένας στον άλλο εμφανείς διαφορές από τα φοιτητικά τους χρόνια. Π.χ. ο ένας φορούσε ένα μεγαλοσταυρό, ο άλλος ήταν με το κοράνι υπό μάλης και ο τρίτος είχε το ταλμούδ στην τσέπη, ενώ παράλληλα στο blog του καθενός, εκτός από την ονομασία του, υπήρχε μια διακριτική αναφορά και  θεματολογία στην κάθε θρησκεία.

    Ρώτησαν λοιπόν ο ένας τον άλλο τι συνέβη. Βρε παιδιά εμείς είμασταν άθεοι, τι έγινε τώρα; ούτε είχαμε και καμιά ιδιαίτερη σχέση με την τεχνολογία, blogs και τέτοια...κι όχι μόνο αυτό, αλλά τα καταφέραμε να 'μαστε και πρώτοι...άρχισαν λοιπόν να μιλάνε ο ένας στον άλλο για την ενασχόλησή τους με τα blogs και την εμπειρία που τους έκανε πιστούς.

 Λέει ο Χριστιανός: 

   Αφήστε ρε παιδιά τι έπαθα....Μήνες είχαν περάσει που είχα αναρτήσει το blog, στις τελευταίες θέσεις ήμουν, έλεγα σε φίλους να με κλικάρουν, κλίκαρα κι εγώ, ανέβαινα λίγο, μετά πάλι κάτω, τίποτα σπουδαίο, πάτος!  Καλοκαιράκι, παίρνουμε το ιστιοπλοϊκό μαζί μ' ένα φιλικό ζευγάρι, κάποια στιγμή κατεβαίνω στην καμπίνα, ανοίγω το λάπτοπ, συνδέομαι, μπαίνω στο blog, τρίτος από το τέλος, τραβάω καμιά 100στή κλικ στο τελευταίο θέμα που είχα αναρτήσει, στέλνω και μερικά μέιλς στους κολλητούς να κλικάρουν κι αυτοί κι ανεβαίνω πάνω. Εκεί που ήταν όλα γαλήνια, χαρά Θεού, ξαφνικά πιάνει 10 μποφόρ και σηκώνει ένα κύμα...νααα! τι να κάνω κι εγώ πέφτω στα γόνατα και φώναζα:

  Χριστέ μου, Χριστέ μου, Αγιε Νικόλα... σώσε μας και δεν θα ξανακλικάρω ψεύτικα στο blog μου κι ας μείνει για πάντα τελευταίο!!! και τι γίνεται τότε βρε παιδιά! θαύμα! ...γύρω γύρω κύματα ναααα και στη μέση η θάλασσα...λάδι!! Και βλέπω μπροστά μου τον Χριστό, σαν μια οπτασία, ίσα με 'κει πάνω, 900 πόδια ψηλό να με κοιτάζει με ένα αυστηρό ύφος παιδιά, μόνο που δεν τα ΄κανα πάνω μου...Αλλάζω λοιπόν το όνομα του blog σε:  http://Mc900ftjesus.blogspot.com ...Ο λόγος μου συμβόλαιο, κανένα κλικ  ξανά ούτε εγώ, ούτε οι φίλοι, το άφησα στη μοίρα του το Blog. Mετά από κανά μήνα, μπαίνω μια μέρα έτσι από περιέργεια και τι βλέπω? Σιγά σιγά είχα περάσει στην πρώτη θέση και χωρίς καινούρια ανάρτηση, όπου είμαι μέχρι σήμερα. Ε, πως να μην πιστέψω κι εγώ!

Εγώ πάλι τι έζησα βρε παιδιά , λέει ο (νυν) Μουσουλμάνος:   

   Μήνες κι εγώ πάλευα με το blog, συνεχώς στις τελευταίες θέσεις, κλικ εγώ, κλικ οι γονείς κι οι φίλοι, ξεκολλούσε για λίγο από τις τελευταίες θέσεις, ξανά μανά εκεί πάλι...Πάμε ένα ταξίδι με την κοπελιά στην Τυνησία, σταματάμε να ξαποστάσουμε με το γκρουπ σε μια όαση, δε χάνω χρόνο εγώ, βγάζω το λάπτοπ απ' τη θήκη, τραβάω μερικά κλικ στο blog, υπενθυμίζω  στους φίλους να μπαίνουν κι αυτοί που και που, μαζεύουμε τις σκηνές και ξεκινάμε πάλι την εκδρομή. Εκεί που πηγαίναμε με τις καμήλες στην έρημο ήσυχα-ήσυχα ξαφνικά πιάνει μια αμμοθύελλα!!! χαμός! ...τρελάθηκα...δεν τη βγάζουμε καθαρή σκέφτηκα, πέφτω στα γόνατα και φωνάζω:

  Αλλάχ Αλλάχ (καθότι ήμασταν σε μουσουλμανική χώρα), σώσε μας...και δεν πρόκειται να ξανακλικάρω ποτέ στη ζωή μου κι ας μην με διαβάζει κανένας...και τότε τι γίνεται βρε παιδιά.... γύρω γύρω αμμοθύελα και στη μέση τίποτα...ηρεμία...γαλήνη, νηνεμία...Γυρνάμε από το ταξίδι, κομμένα τα κλικ, κράτησα το λόγο μου, μετονόμασα και το Blog σε  http://desertmiracle--allah.blogspot.com/  και μετά από μερικές βδομάδες, ανοίγω να δω τι γίνεται και τι βλέπω: πρώτο το blog μου και με διαφορά!!! Δεν ξανάχασε την πρωτιά μέχρι σήμερα, ε πως να μην πιστέψεις μετά....

Εγώ να δείτε θαύμα που έζησα βρε παιδιά... λέει ο (νυν) Εβραίος:

   Μήνες κι εγώ το blog, συνεχώς στις τελευταίες θέσεις όπως κι εσείς,  κλικ εγώ, κλικ οι γονείς, οι γνωστοί κι οι φίλοι, ξεκολλούσε για λίγο από τις τελευταίες θέσεις, ξανά μανά εκεί πάλι...Καιρό σχεδιάζαμε με την γυναίκα μου ένα ταξίδι στους Αγίους Τόπους, τελικά τα καταφέραμε. Εκεί που πηγαίναμε ήσυχα ήσυχα ένα Σάββατο στη συναγωγή...τι βλέπω μπροστά μου ξαφνικά...

   Ενα γραφικό καφενέ με ναργιλέδες και τσάι, σταματάμε λοιπόν και αφού  παραγγέλνουμε βλέπω ότι έχει σύνδεση ιντερνέτ για τους τουρίστες... συνδέομαι κι εγώ, τραβάω καμιά 50αριά κλικαρίσματα, ενημερώνω κι εγώ φίλους και γνωστούς και κλείνω το λάπτοπ. Το σκέφτομαι μετά και τρελάθηκα...Σάββατο, μα Σάββατο στους Αγίους Τόπους και γω να κλέβω επισκεψιμότητες στο blog μου κλικάροντας ανελέητα...!!! Χάθηκε να 'ναι μια άλλη μέρα; Χάθηκε ο κόσμος να 'τανε Παρασκευή; 

   Πέφτω στα γόνατα να προσευχηθώ, να ζητήσω συγχώρεση και τότε βλέπω ένα μπαουλάκι, το ανοίγω με τρόπο, γεμάτο λίρες...Πωπω τι έπαθα, μία με τα κλικς, να και οι λίρες τώρα...και να ΄ναι Σάββατο (μα τέτοια γκαντεμιά, όλα στην Απόλυτη αργία;) !!!

   Φωνάζω λοιπόν: - Γιαχβέ Γιαχβέ ήμαρτον!!! Σώσε μου αυτό το μπαουλάκι με τις λίρες!!! μόνο αυτό και γω δεν θα ξανακλικάρω ψέμματα στο blog, ούτε που θα το ξανανοίξω...όχι να πατώσει, μα θα το διαγράψω κιόλας και δεν ξανασχολούμαι...Και τότε τι γίνεται βρε παιδιά... τι τρομερό θαύμα...!!!

   Γύρω γύρω Σάββατο και στη μέση Παρασκευή!!!

   Παίρνω κι εγώ το μπαουλάκι, Παρασκευή γαρ (στα 2 τετρ. μέτρα), δωρίζω μερικές λίρες στους φτωχούς στα σοκάκια της πόλης, έτσι για ψυχικό, κάνω ένα μήνα να μπω στο Blog, ανοίγω μια μέρα και τι βλέπω? Πρώτο και με διαφορά ! Ετσι όχι μόνο δεν το διέγραψα, αλλά του άλλαξα κι εγώ όνομα... http://friday-giahbe.blogspot.com/

...Πως να μην πιστέψω τότε ρε παιδιά?